بیوگرافی علی باغبان باشی دونده المپیکی و همسر و فرزندانش + عکس درگذشت و سوابق

علی باغبان باشی قهرمان دوومیدانی و مشعل دار المپیک ۶ آبان ۱۴۰۰ در ۹۷ سالگی بر اثر کهولت سن درگذشت. در ادامه بیوگرافی و سوابق علی باغبان باشی مشعل دار المپیک و بیوگرافی همسر و تعداد فرزندان به همراه سوابق ورزشی از دوومیدانی تا المپیک و زندگی شخصی و خصوصی وی به همراه عکس های جوانی تا درگذشت این ورزشکار تیم ملی دوومیدانی کشور را از مجله حرف تازه میخوانید.

بیوگرافی علی باغبان باشی

علی باغبان‌باشی, در تاریخ ۱۵ شهریور ۱۳۰۳ در طرقبه مشهد متولد شد. او دونده دوهای استقامت و دوی ماراتن اهل ایران بود و دارای مدال‌های متعدد آسیایی و کشوری در رشته‌های دوی ۳۰۰۰ متر بامانع، دوی ۵۰۰۰ متر و دوی ماراتن بود.

ازدواج و همسر و فرزندان علی باغبان باشی

بچه هایم مهندس راه و ساختمان هستند. پسر بزرگم ۶۸ سال سن دارد یک بار در مسابقات دو ۸ کیلومتر اول شد. سه پسر دارم و دو دختر که به سمت درس و مشق رفتند و راه من را ادامه ندادند.

فعالیت های ورزشی

علی باغبان باشی در در المپیک تابستانی ۱۹۵۲ و المپیک تابستانی ۱۹۵۲ و در المپیک تابستانی ۱۹۵۶ شرکت کرده بود و دارند مدال آسیایی طلا و نقره و برنز بود.

کسب مدال طلا و نقره بازی های آسیایی ۱۹۵۱ دهلی نو در رشته‌های دوی پنج هزار متر و دوی سه هزار متر بامانع و دریافت نشان برنز پنج هزار و ۱۰ هزار متر مسابقات آسیایی ۱۹۵۸ توکیو از جمله عناوین قهرمانی باغبان باشی است.

علاوه بر حضور در رقابتهای المپیک سالهای ۱۹۵۲ و ۱۹۵۶، رکوردداری در رشته دوی پنج هزار متر و سه هزار متر از دیگر افتخارات این مرحوم است

استاد باغبان باشی که یکی از بهترین دوندگان تاریخ ورزش ایران است دو مدال برنز دوهای ده هزار متر و پنج هزار متر را نیز در بازی های آسیایی توکیو ۱۹۵۸ در کارنامه درخشان خود دارد.

۶ آبان ۱۴۰۰ علی باغبان باشی بر اثر کهولت سن درگذشت

علت درگذشت و فوت علی باغبان باشی

علی باغبان باشی”، پیشکسوت دوومیدانی استان خراسان رضوی روز پنجشنبه ۶ آبان ۱۴۰۰ در سن ۹۷ سالگی درگذشت.

بر اساس اعلام هیات دوومیدانی خراسان رضوی مرحوم باغبان‌باشی متولد ۱۳۰۳ در طرقبه دوندهٔ سابق دوهای نیمه استقامت و استقامت بود که در اثر کهولت سن در مشهد دارفانی را وداع گفت.

چگونگی ورود به دوومیدانی

او درباره ورود به رشته دوومیدانی گفته است: «یک تنبیه انضباطی در سربازخانه مرا به ورزش دو و میدانی کشاند. در سال ۱۳۲۴ در هنگ ۲۱ مشهد سرباز بودم. روزی بدون مرخصی از سربازخانه خارج شدم.

ستوان میبدیان فرمانده گروهان ما تصمیم گرفت مرا تنبیه کند. پشت سربازخانه محوطه بزرگی بود که یک دور آن دو کیلومتر می شد. به سرگروهبان حسن زاده دستور داد زیر نظر او با دو سرباز خاطی دیگر دو دور در محوطه مزبور بدویم.

ما سه تن با لباس و کفش سربازی شروع کردیم به دویدن، آن دو تن هنوز هزار متر ندویده بودند که مجبور شدند از محوطه خارج شوند. من دو را ادامه دادم و بعد بلافاصله خود را به فرمانده گروهان معرفی کردم.
فرمانده دید که نه خسته هستم و نه عرق کرده ام، فکر کرد دروغ می گویم؛ با حالت عصبانی فریاد زد: از زیر دست من سربازان زیادی رد شده اند. باید دستوری که دادم اجرا کنی و من این بار در حضور فرمانده دویدم.

فرمانده گروهان که ورزش دوست بود، متوجه شد با یک استعداد نهفته روبرو است و مرا به اداره تربیت بدنی خراسان معرفی کرد. در ورزشگاه سعدآباد مسابقه ترتیب دادند و من اولین بار پنج هزار متر دویدم و رکورد ایران را که ۴۷/۱۶ دقیقه و متعلق به «وکیل منفرد» بود، در ۳۷/۱۶ دقیقه طی کردم. بلافاصله مرا به تهران فرستادند. روزی که به تهران رسیدم، بعدازظهر آن روز مسابقه بود و بهترین قهرمانان استقامت جمع شده بودند، هیچکس مرا به حساب نمی آورد.
در آغاز مسابقه ناراحت بودم و از هم عقب تر مانده بودم. می خواستم مسابقه را ترک کنم ولی خجالت کشیدم. در یک لحظه متوجه شدم که فقط چهار تن از من جلوترند، خوشحال شدم که پنجم می شوم.

بدنم گرم شده بود و یک دوز مانده به پایان مسابقه فقط یک تن از من جلوتر بود که آن را هم در دور آخر گرفتم و اول شدم، ضمن اینکه هشت ثانیه رکورد ایران را بهبود بخشیدم.» باغبانباشی در تهران زیر نظر احمد ایزدپناه پدر دو و میدانی ایران تمرین کرد و به قهرمان آسیا مبدل شد.

مدال ها و عناوین کسب شده توسط علی باغبان‌باشی

بازی‌های آسیایی: مدال طلا – جایگاه اول دهلی نو ۱۹۵۱ ۵۰۰۰ متر
مدال نقره – جایگاه دوم دهلی نو ۱۹۵۱ ۳۰۰۰ متر
مدال برنز – جایگاه سوم توکیو ۱۹۵۸ ۵۰۰۰ متر
مدال برنز – جایگاه سوم توکیو ۱۹۵۸ ۱۰۰۰۰ متر

رکوردها

۵۰۰۰ متر: ۱۴:۲۷٬۲ (۱۹۵۸)
۳۰۰۰ متر بامانع: ۹:۰۶٬۰ (۱۹۵۸)
ماراتن: ۲:۳۸:۱۲ (۱۹۵۶)

گفتگو و مصاحبه خواندنی با علی باغبان باشی

۶۵ سال پیش استعداد من کشف شد، زمانی که طرقبه بودم و منزلمان در این شهر بود و با حرم امام رضا (ع) ۴۶ کیلومتر فاصله داشت، صبح ها قبل از اذان صبح بیدار میشدم و تا مشهد میدویدم و پس از زیارت باز میدویدم تا به خانه برسم، حدود یک ساعت و ربع رفت و برگشت من به مشهد طول میکشید اما آن موقع نه خانوادم و نه خودم و نه شخص دیگری این استعداد را در من تشخیص ندادند.

– اولین مسابقه خارجی که شرکت کردید کجا برگزار شد؟

اولین مسابقه خارجی من به ۶۰ سال قبل در کشور ترکیه بر می گردد، من و “عثمان”که یکی از دونده های خوب آن زمان ترکیه بود در مسابقات دو ۵۰۰۰ متر شرکت کردیم و من توانستم ۱۰ متر او را عقب بگذارم و اول شوم، همین مسابقه در پاکستان هم برگزار شد و در آنجا هم توانستم “مبارک شاه” که قهرمان نامی پاکستان بود را در سه رشته دو ۱۰۰ متر، ۱۰۰۰ متر و ۵۰۰۰ متر شکست دهم و سه مدال طلا کسب کنم و بعد از مدتی مسابقات المپیک آسیایی در هند برگزار شد و آنجا هم باز طلا گرفتم و بعدش قهرمان دو مارتن در رم ایتالیا شدم.

– همیشه در سه رشته مدال میگرفتید، جمع مدال هایتان به چه عددی رسید؟

حدود ۵۶ سال قبل در المپیک هندوستان هم در سه رشته شرکت کردم و سه مدال طلا گرفتم، ۲۹ سال متوالی بدون باخت قهرمان ایران شدم. در عرض ۲۹ سال در کشور،آسیا، جهان و المپیک توانستم ۲۱۹ عدد مدال کسب کنم، همیشه در چهار رشته شرکت میکردم و اکثر مواقع قهرمان میشدم.

– مجسمه شما درحالتی است که مشعل بازیهای آسیایی ۱۳۵۳ تهران را روشن کردید؟آن روزها چند سال داشتید؟

بله، آن روزها ۵۰ سالم بود و ديگر ورزش قهرماني را كنار گذاشته بودم. براي من افتخاري بزرگ بود كه مشعل بازي‌ها را حمل كردم. آن روز از شميران تا ورزشگاه آزادي را با مشعل طي كردم و پس از بالا رفتن از ۲۱۵ پله آتشدان بازي‌ها را روشن كردم.

– آیا به همه آرزوهایتان رسیدید؟

خداروشکر به همه آرزوهام رسیدم. در تمام همه ۶۴ سال قهرمانی آنقدر با مردم و دوستان با کردار و برخورد خوب رفتار کردم که همه من را دوست دارند.

آقای داورزنی زمانی که ورزشکار بودند و حدود ۱۷/۱۸ سال سن داشتند شاگرد من بودند، تیمور غیاثی هم که یکی از عجوبه های ورزش کشور است شاگرد من بوده است.

زندگی در تهران و بازگشت به مشهد

۳۸ سال تهران کارمند بودم و طی آن مدت ۱۱ سال سرمربی تیم دو و میدانی تهران و ۴۱ سال هم سرمربی تیم خراسان بودم. سال ۵۴ از تهران به مشهد بازگشتم و الان حدود ۴۸ است که در مشهد ساکن هستم.

زمانی که راه پیشرفت را در تهران بواسطه قهرمانی های پی در پی پیش گرفتم دیگر نگذاشتند مشهد برگردم و ۳۸ سال در تهران ماندم، فوق دیپلم معماری داشتم و زبان انگلیسیم خیلی خوب بود و در وزارت اقتصاد مشغول به کار شدم. و پس از ۳۸ سال حدود سال ۵۴ بود که به زادگاهم طرقبه برگشتم و دیگر دوران قهرمانی سر آمده بود و خانه و زندگیم در مشهد بود و باید برمیگشتم.

– رمز ماندگاری یک ورزشکار چیست؟

معروفیت و اسم و رسمش یک ورزشکار را ماندگار می کند، اسم و رسمی که باتوجه به کردار و رفتار نیک او بر سر زبانها باشد.در ایران و در کل کشورهای جهان اکثر مردم مرا میشناسند و همیشه هم سعی کرده ام رفتار و برخورد خوبی با مردم داشته باشم و همیشه از من به خوبی یاد شود.