خلبان محمود ضرابی کیست و اهل کجاست‌؟ +‌علت فوت و بیوگرافی

امیر سرتیپ دوم خلبان محمود ضرابی خلبان جنگنده F ۴ متولد ۲۳ اسفند سال ۱۳۲۵ در کرمان بوده که در ۸ مهر ۱۴۰۲ در سن ۷۶ سالگی درگذشت علت فوت امیر خلبان محمود ضرابی بیماری سرطان اعلام شد. محمود ضرابی خلبانی را از نیروی هوایی شاهنشاهی و قبل از انقلاب آغاز کرد و پس از پیروزی انقلاب همراه با پرسنل نیروی هوایی به انقلاب پیوست. ادامه بیوگرافی خلبان محمود ضرابی کیست از قبل انقلاب تا بعد از انقلاب و علت فوت و همسر و فرزندان و سوابق و زندگی شخص وی را در مجله حرف تازه میخوانید

بیوگرافی امیر خلبان محمود ضرابی کیست

امیر خلبان محمود ضرابی خلبان جنگنده اف ۴ ارتش اهل کرمان بود و متولد سال ۲۳ اسفند ۱۳۲۵ می باشد. او در سن ۷۶ سالگی در هشت مهر ۱۴۰۲ دارفانی فانی را وداع گفت. طبق گفته پزشک معالج علت درگذشت خلبان محمود ضرابی بیماری سرطان است. او از خلبانان برجسته ارتش ایران بشمار می‌آمد که در ۸ سال دفاع مقدس رشادت ها و حماسه های زیادی افریده است.

در بیوگرافی خودنویس که امیر خلبان محمود ضرابی گفته اینگونه خود را معرفی کرده: من خلبان محمود ضرابی هستم و در ۲۳ اسفند سال ۱۳۲۵ در خانواده‌ای پرجمعیت در کرمان که یکی از محروم‌ترین نقاط ایران بود به دنیا آمدم‌.

زندگینامه و بیوگرافی خلبان محمود ضرابی خلبان قبل از انقلاب

امیر خلبان محمود ضرابی متولد ۲۳ اسفند سال ۱۳۲۵ در کرمان بوده و دوره های خلبانی را در سال ۱۳۴۶ در آمریکا گذارند و سپس به عنوان خلبان حرفه ای مک‌دانل داگلاس اف-۴ فانتوم نیروی هوایی ارتش ایران به فعالیت پرداخت. او پس از اخذ دیپلم ودارد دانشکده خلبانی نیروی هوایی ارتش شد و پس از طی دوره خلبانی F-۴ در آمریکا، سال ۱۳۴۹ به ایران بازگشت او در ۸ سال جنگ دفاع مقدس حضور داشت و از خلبانان عمل‌کننده در عملیات کمان ۹۹، مروارید، شبح ۱ و ۲ و ۳ بود و ضربات سهمگینی به نیروهای دشمن وارد کرد.

سوابق

خلبان محمود ضرابی در سال ۱۳۴۶ به دانشکده خلبانی نیروی هوایی ارتش وارد شد و تحصیلات خود را در رشته خلبانی اغاز کرد و برای گذراندن دوره های خلبانی به آمریکا اعزام شد و پس از طب ۳ سال دوره های حرفه ای خلبانی در سال ۱۳۴۹ به ایران بازگشت. او بازنشسته مک‌دانل داگلاس اف-۴ فانتوم نیروی هوایی ارتش ایران بود، که در خلال جنگ ایران و عراق، از خلبانان جنگنده نیروی هوایی ارتش به‌شمار می‌آمد.

خلبان محمود ضرابی همچنین موفق شد قبل از پیروزی انقلاب اسلامی، دوره معلم خلبانی فانتوم را در آمریکا بگذراند و در سال ۱۳۶۰ اولین مرکز آموزش جنگنده اف۴ را در ایران راه اندازی کند.

او بعد از بازگشت به ایران به عنوان معلم خلبانی فانتوم به تدریس مشغول شد و همزمان با آغاز جنگ ایران و عراق در جبه ها حضوری فعال داشت. وی فرماندهی گردان ۶۱ و جانشینی معاون عملیات پایگاه بوشهر را نیز برعهده داشته و به مدت سه سال نیز به عنوان وابسته نظامی ایران در چین مشغول بوده است.

مرحوم ضرابی در سال های اخیر با راه اندازی کانون خلبانان ایران، به عنوان دبیر این کانون به دنبال ثبت خاطرات خلبانان جنگ و انتقال تجربیات آنان به نسل جدید بود.

همسر و فرزندان امیر خلبان محمود ضرابی

از زندگی شخصی و خصوصی و همسر و فرزندان محمود ضرابی خلبان از قبل از انقلاب خبری منتشر نشده است

شروع خلبانی در دوران پهلوی

امیر خلبان ضرابی درباره شروع خلبانی و خلبان شدن در مصاحبه ای ابراز داشت: از همان بچگی ماجراجو بودم و معلمی داشتم که به من می‌‌گفت: «دست به کاری خواهی زد که هیچ کدام از دانش‌آموزان این کلاس نخواهند زد.» در آن زمان هر وقت که می‌‌خواستیم برای فوتبال به کوچه‌های خاکی برویم، چون توپ نداشتیم و پولی هم برای خرید توپ پلاستیکی نداشتیم، پارچه‌های لباس‌های کهنه را به مادرانمان می‌دادیم تا آن پارچه‌ها را بدوزند و گرد کنند تا به عنوان توپ از آنها استفاده کنیم. از طرفی چون سالانه یک جفت بیشتر کفش نمی‌خریدیم و باید با آن هم به مدرسه می‌رفتیم و هم بازی می‌کردیم، پس نمی‌توانستیم مدام از آن برای بازی استفاده کنیم. پس کفش‌ها را در می‌آوردیم، در نتیجه وقتی پاهایمان به زمین و سنگ‌ها برخورد می‌کرد و ناخن‌هایمان آسیب می‌دید. مثلا انگشت دوم پای راست من ناخن ندارد و اگر شهید می‌شدم همه با این نشانه مرا می‌شناختند.

عکس خلبان ضرابی، خلبان شهید دوران و شهید یاسینی

عکس خلبان محمود ضرابی

آرزوی خلبان شدن

درآن زمان حدودا هفته‌ای یک‌بار هواپیمایی از بالای سرمان عبور می‌کرد که به سمت زاهدان می‌رفت و اگر هم در کرمان توقف می‌کرد ما نمی‌دیدیم، در‌ واقع مسافر چندانی هم نداشت. من وقتی به آسمان و آن هواپیما‌ها نگاه می‌کردم، با خودم می‌گفتم: واقعا روزی می‌رسد که من کنار این هواپیماها بایستم و عکس بیندازم؟ یعنی تا این حد برایم رویا بودم، این که مسافرش باشم که غیر قابل تصور بود و این که روزی خودم به عنوان خلبان پشت فرمانش بنشینم اصلا برایم غیر ممکن بود، ولی این موضوع در ضمیر ناخود‌آگاهم بود که اگر انسان اشرف مخلوقات است پس همه چیز برایش ممکن است. این دوران گذشت و من در مدرسه خوارزمی بهارستان دیپلم ریاضی گرفتم. بعد از اتمام درس می‌خواستم کاری را شروع کنم که جور نشد؛ به نیروی هوایی رفتم و با خودم گفتم این همان چیزی است که به دنبالش بودم، در ‌نتیجه سال ۱۳۴۶ در دانشکده نیروی هوایی استخدام شدم

دوره آموزشی آمریکا

امیر خلبان محمود ضرابی درباره دوره هایی که در امریکا سپری کرده می گوید: در دانشکده خلبانی آمریکا ۴۳ نفر بودیم، ۴۰ نفر آمریکایی و ۳ نفر ایرانی. آن ۴۰ نفر همگی دیپلم آمریکایی داشتند، در همان کشور به دانشگاه رفته و لیسانس‌شان را گرفته و ستوان‌دوم شده بودند؛ در واقع آمده بودند فوق لیسانس رشته خلبانی یا هوا فضا را بگیرند، ما نیز با حدود ۲۰ سال سن دیپلم را گرفتیم و رفتیم آنجا تا با آنان در یک‌جا به زبان انگلیسی درس بخوانیم. گاهی اوقات ممکن است یک شخص درسش را بخواند، اما موقع امتحان تقلب کوچکی هم به همراه خود سر جلسه ببرد، اما ما امتحان‌هایمان به این صورت بود که باید کتابی که خوانده بودیم را کاملا می‌بستیم و در هواپیما و در آسمان آن اطلاعات را عملا انجام ‌می‌دادیم تا آنها کاملا ببینند و اصلا راهی برای دور زدن یا تقلب وجود نداشت، در واقع درس‌هایمان هم نظری بود و هم عملی. حسِ نیاز است که انسان را به ابتکار وا می‌دارد، کسانی که این‌گونه شغل‌ها را انتخاب می‌کنند، انسان‌های خلاقی هستند، انسان‌هایی هستند که از یک‌نواختی و روزمرگی بیزارند، اهل ریسک و خطرند. خلاصه این که ۶ نفر از آمریکایی‌ها مردود شدند و نتوانستند دوره را تمام کنند، اما خوشبختانه ما هر ۳ ایرانی فارغ‌التحصیل شدیم.

او می گوید: سید علیرضا یاسینی یکی از بهترین دوستانی بود که داشتم و با هم پرواز می‌کردیم. اگر هم بخواهم برترین‌های نیروی هوایی را نام ببرم بدون شک یکی از آنها عباس دوران است، یکی یاسینی. سفید‌موی‌آذر، منوچهر محققی، علیرضا نمکی و بچه‌هایی مانند ید‌الله جواد‌پور، صمد بالازاده و مرحوم حسن بنی‌آدم، از جان مایه گذاشتند تا ما توانستیم کارهای مهم را انجام دهیم.