تاریخچه ی صندل

سخن مولف: میدانم که این مقاله در مورد دوخت و دوز نیست، اما در مورد مد و فشن است و نظر مرا جلب کرده است، امکان دارد که شما نیز به این موضوع علاقه مند باشید. امیدوارم که خوشتان بیاید.

 

تاریخچه ی صندل

صندل یک کاور روباز پا است که تقریبا در هر فرهنگی در دنیا وجود دارد. صندل ها ساده ترین مدل کفش هستند و قدمت زیادی دارند – از غارنوردان نوسنگی گرفته و روم باستان تا ژاپن فئودال و توریست های مدرن. تاریخچه ی صندل به مردان و زنان صندل پوش در تمامی طول تاریخ بازمیگردد: نمونه های کوچکی از این تاریخچه به پیروزی اسکندر کبیر و جولیوس سزار، تولد فلسفه ی آتن، پیروزی مسلمانان، محاکمه ی عبری های کتاب مقدس، بازمیگردند.

صندل های رومی

 

ماقبل تاریخ

قدیمی ترین پاپوش،صندلی است که به ۱۰۹۰۰سال قبل از زمان حال برمیگردد. این صندل در سایتی در ایالت اوریگان امریکا یافت شده است. این صندل از پوست پارچه ای مرموز ساخته شده بود. اعتقاد بر این است که این مدل پاپوش ها به طور مستقل در بسیاری از فرهنگ های ماقبل تاریخ موجود بوده اند.

بیان شده است که بیشتر افراد اروپایی، لوانت، آسیای شرقی و بومیان آمریکایی در اواخر دوران نوسنگی پاپوش داشته اند. اگرچه، به علتماهیت ارگانیک مواد، که عمدتا از جنس مواد گیاهی و چرم بوده اند، شواهد باستان شناسی نسبتا پراکنده ای موجود است. یک استثنا در این مورد مصر باستان وجود دارد، زیرا مقبره های بزرگ فرعونی ها نمونه های بسیار خوبی از انواع پاپوش ها و ظاهر آنها هستند.

صندل طلایی یافت شده در معبد توتانخامون

 

جهان باستان

جهان باستان امپراتوری های بزرگ مدیترانه ای کاملا به صندل علاقه داشته است. اقلیم گرم و خشک اسپانیا، ایتالیا، یونان و خاور نزدیک کاملا مناسب کفش های روباز بوده است. با اینکه اغلب مردم باستان با کفش های روبسته هم آشنا بوده اند اما به طور کلی، احتمال میرود که آن کفش های روبسته یا گران بوده اند، یا راحت نبوده و با مد آن زمان تناسب نداشته اند (شاید هر سه) زیرا نمونه های کمی از آن مدل کفش ها در مقبره های قدیمی و یا نقاشی ها وجود دارد.

یکی از آشناترین نمونه های آن دوران،صندل های کلاسیک رومیان است. ورژن نظامی موسوم به “کالیگا” آشناترین است، که اطراف آن فلزاتی برای جلوگیری از ضربه به پا و اصابت تیر به پا، قرار داده شده اند.

صندل چرمی سربازان رومی

یکی از عجیب ترین و البته رایج ترین مدل صندل های آن دوره، مدل پاشنه آشوری است. حالت منحنی جلوی این کفش به راه رفتن مخصوصا در مناطق شنزار کمک میکند.

صندل پاشنه آشوری

یونانی های باستان از انواع مختلفی از صندل ها استفاده میکردند، و اغلب این نوع به رتبه ی ایشان و شغل ایشان مرتبط میشد. مشابه با دوران ها و کشورهای دیگر، هرچه کفش تزئینات بیشتر و مدل جذابتری داشت نشان از رتبه ی بالاتر صاحب خود میداد. ذکر این نکته مهم است که یونانی ها اولین افرادی هستند که به کف کفش پاشنه اضافه کردند تا قد صاحب را بلندتر کرده و رتبه ی وی را بهتر نمایان کند.

صندل یونانی

صندل های جهان باستان تقریبا در همه جا به ویژه در میان طبقه های فقیرنشین موجود بودند. افراد تقریبا کمی وجود داشتند که میتوانستند کفش چرمی بخرند. اغلب افراد کفش های پشمی و کفش های ساخته شده از مواد در دسترس دیگر میپوشیدند.

صندل افراد فقیر

 

قرون وسطی

دنیای غرب در قرون وسطی شاهد کاهش نسبی استفاده از صندل بوده است. این کاهش استفاده از چندین اتفاق نشات گرفته است. در ارتش، به ویژه در میان پادشاهی های قدرتمند غرب و شمال اروپا که هوا به طور کلی مرطوب و سردتر بود،بوت و یا کفش روبسته رواج پیدا کرد.تکنیک ها و ابزارهای ساخت کفش به اندازه کافی پیشرفت کرده بودند که سازندگان می توانستند تقاضاهای جدید را برآورده کنند. کفش های روبسته و تا حدودی به دلیل تاثیر مسیحیت رواج زیادی پیدا کردند.

اگرچه، در ذهن داشته باشید که این تغییرات روی اشرافیان و سربازان هم تاثیر گذاشت. افراد روستایی و فقیر به پوشیدن همان کفش های قدیمی و ارزان قیمت ادامه دادند و برایشان مهم نبود که آن کفش ها، بوت ها چرمی بودند و یا صندل های سنتی و ساخته شده از گیاهان.

پیشرفتی بزرگ در صنعت کفش در آن دوره، ساخت کفش پاتین بود. این نوع صندل ها که مخصوص بانوان بود، برای دور ماندن پای ایشان از خاک و گل و زباله های جاده ها طراحی شده بود. این صـندل ها تا قرن بیستم مورد استفاده بودند.

بانوی ترکیه ای به همراه پیشکارش

صـندل پاتین

 

شاید فکر کنید که فقط در مناطق گرمسیر از صندل استفاده میشده است، اما این تصور صحیح نیست. گتا، یک صندل چوبی ژاپنی که با جوراب پارچه ای به نام تابی که رطوبت و سرمای زمستان را از پا دور میکند، پوشیده میشود. همین قضیه برای مردم شرق سیبری و آلاسکا هم صادق است، ایشان بوت های پشمی میپوشند که این بوت ها همان صندل هستند که جوراب پشمی دور آن را پوشانده است. در همان برهه از تاریخ، جوراب پشمی به ساق پا هم دوخته میشد و اینگونه بوت تهیه میشد، اما بندهای دور کفش هم موجودیت خود را حفظ کردند و دور مچ پا بسته میشدند.

صندل ژاپنی

 

عصر مدرن

بعد از جنگ جهانی دوم صندل ها دوباره راه خود را به زندگی مردم باز کردند. دلیل این راه یابی دوباره، تشویق دوباره ی مردم به نمایان کردن انگشتان و پا بود که در دهه های پیش از آن جلوگیری میشد. امروزه به هر منطقه ی توریستی گرمسیری که بروید میبینید که اغلب مردم صندل به پا دارند. همچنین شما می توانید سایر صندل های مدرن را این سایت مشاهده کنید.

صـندل مدرن

امروزه انواع مختلف صندل های لاستیکی،لاانگشتی و مچی بین مردم دنیااز آسیا گرفته تا امریکا، محبوب هستند.اینها پایه ی اصلی تولیدکنندگان کفش در آسیا است که از وفور نیروی کار، لاستیک و روغن ارزان بهره می برند.

یکی دیگر از مدل های رایج، صندل مدل رومی است. این مدل صنـدل ها از سری دوزی گرفته تا تک دوزی های دست دوز، و از انواع مختلف چرم، با هم تفاوت زیادی دارند. یکی دیگر از مدل هایی که برگرفته از مدل های قدیمی است، همین مدل رومی است. اگر به دنبال مدل های به روز تر از صندل ها هستید می توانید در سایت dsw مشاهده نمایید.

اگر به تاریخچه ی صندل علاقه مند هستند به شما پیشنهاد میدهم به این سایت که مرتبط با همین موضوع است سری بزنید: historyofsandals.blogspot.com

امیدوارم که از این مقاله ی کوتاه لذت برده باشید. دفعه ی بعد با تاریخچه ی دیگری در خدمت شما خواهم بود. (لطفا در پایین مقاله کامنت بگذارید.)