بیوگرافی و عکس های امید حاجیلی خواننده

بیوگرافی امید حاجیلی

امید حاجیلی (زادهٔ ۲ مهر ۱۳۶۲) در تهران، نوازنده ساز ترومپت، خواننده سبک پاپ، تنظیم کننده و آهنگساز است. او سه آلبوم آلگرو و دارکوب و حاجیلیتو را منتشر کرده‌است.

امید حاجیلی، از سن ۹ سالگی نوازندگی پیانو را آغاز کرد و از ۱۱ سالگی وارد هنرستان موسیقی شد، پس از حدود ۳ سال نوازندگی ویولن ساز خود را به ترومپت تغییر داد و هم‌زمان به صورت خود آموز نوازندگی پرکاشن و درام را آغاز کرد و سال ۱۳۷۷ دیپلم هنرستان را گرفت و تا مقطعِ لیسانس در همان‌جا ادامه داد و بعد از آن مدرک کارشناسی ارشد موسیقی را از دانشگاهِ هنر اخذ نمود. او در تک‌آهنگ (باغ مولوی) ساز ترومبون را نیز نواخته‌است.

امید استادِ اسبقِ دانشکده موسیقی صداوسیما و استاد حال حاضر دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد است. نوازندهٔ حرفه‌ای ساز ترومپت که در بسیاری از آلبوم‌های موسیقی حضور داشته‌است.

سوابق نوازندگی و همکاری با خوانندگان مطرح

سابقه ده سال نوازندگی در ارکستر سمفونیک تهران ،ارکستر فیلارمونیک تهران، ارکستر سمفونیکِ صدا و سیما و خیلی از ارکسترهای کلاسیک که تا به امروز وجود داشته‌اند. آهنگ‌ساز و تنظیم کنندهٔ چندین ترک در آلبوم‌های مختلف و همکاری با خوانندگانی همچون: علیرضا عصار، سیروان خسروی، محسن چاوشی (قطعه مردم آزار)، علی لهراسبی، خشایار اعتمادی، حامی، نیما مسیحا، امیرانوش، شاهکار بینش پژوه، محمد زارع، جمشید عزیزخانی و … داشته‌است و هم‌چنین رهبر ارکسترِ چند گروهِ پاپ از جمله ناصر عبداللهی و رضا صادقی نیز بوده‌است و یکی از اعضای اصلی گروه دارکوب است.

همسر امید حاجیلی

امید حاجیلی ازدواج نکرده و مجرد می باشد.

اولین آلبوم به سبک لاتین

اولین آلبومش (به خوانندگی، آهنگسازی و تنظیمِ خودش) الگرو (Allegro) نام داشت که میکسی از چندین سبک موسیقی است، البته با گرایش به سمت موسیقی آمریکای جنوبی که در تاریخ آذرِ ۱۳۸۷ توسط شرکت ایران گام منتشر گردید. امید حاجیلی بیشتر به سبک لاتین، فانک و آهنگهای ریتمیک علاقه‌مند است ولی تحلیل بسیار خوبی از سبک‌های دیگر نیز دارد.

آلبوم‌ها

۱۳۸۷ – آلگرو
۱۳۸۸ – دارکوب (نوازنده ترومپت)
۱۳۹۵ – حاجیلیتو

تک‌آهنگ‌ها

۱۳۹۰ – بیا بریم بوم
۱۳۹۰ – گل نازم (با سارا نائینی)
۱۳۹۰ – عاشقتم (با سیروان خسروی)
۱۳۹۱ – دلبر
۱۳۹۱ – دلبر سیاه – فرزاد دزدمه
۱۳۹۲ – باغ مولوی
۱۳۹۲ – وای وای
۱۳۹۳ – افتاد
۱۳۹۳ – ربابه
۱۳۹۳ – بهونه گیر (با فرهنگ توکلی)
۱۳۹۴ – ای داد
۱۳۹۴ – باریکلا
۱۳۹۴ – تردست
۱۳۹۵ – پریزاد
۱۳۹۶ – واویلا

مصاحبه با امید حاجیلی

من حدود ۱۰ سال نوازنده ارکستر سمفونیک تهران بودم که از زمانی به بعد دیگر سراغ آن نرفتم. تقریبا هر ارکستر حرفه ای کلاسیک هم که تا حالا به صورت رسمی تشکیل شده است من به عنوان نوازنده ترومپت در آن جا حضور داشتم مانند:ارکستر فیلارمونیک به رهبری شریف لطفی که مدتی بود و کنسل شد و اخیرا ارکستر فیلارمونیک به رهبری نادر مشایخی. ۴ سال نوازنده ترومپت ارکستر زنده یاد ناصر عبدالهی و ۳ سال تقریباً، رهبر و سرپرست ارکستر و نوازنده ترومپت رضا صادقی بودم.

خوب با این فراز و نشیب زندگی موسقیایی، برخورد شما با استعدادهای بیکران تهرانی و شهرستانی چگونه است؟

برخوردهای زیادی داشتم مخصوصاً در حین کنسرتها. معمولاً هر کمکی از دست من بر بیاد یا هر سؤالی که بتوانم جواب بدهم دریغ نمی کنم. روزی پسری به من زنگ زد از اصفهان و من را می شناخت و خیلی پیگیر کارهای من بود او به تهران آمد و گفت نواختن ترومپت را خودش شروع کرده است. علاوه بر اینکه کلی تشویقش کردم کلی راهنمایی کردم و چیزهایی که می دانستم در اختیارش گذاشتم و هرچند وقت که او می آید به تهران و من از وضعیت نوازندگی او با خبر هستم و کمکش می کنم. از این نمونه ها برای من زیاد پیش آمده است.

چگونه شد که صدایت را کشف کردی؟

خواندن من تقریباً از همان ۹ـ۱۰ سال پیش شروع شد زمانی که فروشگاه بتهوون در چهارراه ولیعصر بود و پاتوق بچه های هنرستان (یادش به خیر چمن آراهای بزرگ و پیر و بی حوصله که واقعاً دوست داشتنی بودند و چمن آراهای کوچک آرش و بابک که جوان و رفیق و هم صحبت ماها و آرش وطن خواه هم که جای خود داشت) من آن زمان کارهایی می ساختم و در خانه ضبط می کردم و در واکمن گوش می دادم، دوست داشتم نظر بقیه را هم بشنوم چون همان موقع هم کارام به گونه ای عجیب و بامزه بود. کارهایم را می دادم بچه ها گوش می کردند و تعریف می کردند و آنقدر گفتند که چرا آلبوم نمی دهی که منم شروع به کار کردم و به فکر آلبوم ادامه دادم!

امید حاجیلی با یک روند و استراتژی مشخص وارد حوزه خوانندگی شد؛ روندی که سال ها پیش در آلبوم «آلگرو» با موسیقی آمریکای لاتین به آن ورود کرده بود. این استراتژی از نگاه خود امید حاجیلی چگونه است؟

به هر حال من سال های زیادی در این حوزه فعالیت کرده ام و مخاطب شناسی بدی نداشتم. من درس موسیقی را خوانده ام و تحصیلاتم هم در همین حوزه است. به خاطر همین خیلی خوب می توانستم در این باره نظر بدهم و بررسی درستی داشته باشم. البته من هنوز هم از آن رویه ابتدایی و موسیقی آمریکای لاتین پیروی می کنم و همین باعث شده بتوانم در یک مسیر درست پیش بیایم.

هر کسی امسال به کنسرت های تو آمده یک سوال مشخص دارد؛ اینکه تو واقعا پیش از روی صحنه آمدن ، «اورانیوم غنی شده» خورده ای که آنقدر پرانرژی هستی؟! امید واقعا این همه انرژی از کجا می آید؟ یک نفر مگر چقدر می تواند انرژی داشته باشد؟

هر کسی به هر حال برای انتخاب کنسرتی که می خواهد برود، اولویت هایی دارد. خیلی ها برای این به کنسرت من می آیند تا حال شان خوب شود. من اعتقاد دارم کنسرت باید حال آدم را خوب کند و سرشار از انرژی مثبت باشد. شما این سوی ماجرا را هم ببینید که خود من هم از اینکه سالن اجرای برنامه ام تا این حد انرژی خوب می گیرد حال خوبی دارم و باعث می شود انرژی من هم چند برابر شود.

همیشه هم تنوع حرف اول را در اجراهای تو می زند. یعنی برای لحظه به لحظه برنامه ات پیش بینی های خاصی را کرده ای و همین باعث می شود کنسرت های تو تلفات بدهد!

به هر حال در چند اجرای اول به این نتیجه رسیدم که اگر در کنسرت به همه خوش بگذرد، حال خودم هم خوب است و می توانم ادامه بدهم. وقتی از آن بالا می بینم که حال همه خوب است و انرژی سالن لحظه ای فروکش نمی کند، من هم باالطبع با همان قدرت جلو می آیم و تا آخر برنامه حالم خوب است.

بعد از کنسرت هایت چطور؛ چیزی برای خودت باقی می ماند؟

رو به موت هستم. یعنی نای بلند شدن و رساندن خودم به منزل را هم ندارم. یعنی صددرصد انرژی من روی صحنه است و همه آن را خرج می کنم تا مخاطبانم حال شان خوب باشد. مخصوصا موقع عکس گرفتن با عزیزانی که برای عکس به پشت صحنه می آیند.

کمی هم درمورد آلبوم جدیدت صحبت کنیم. اوضاعش در چه حالی است؟

ببین من درمورد آلبومم حرف نزدم به خاطر اینکه کارهای آن را کم کم پیش می برم و بیشتر حجم کار آن روی دوش خودم هست. مثل همیشه آهنگسازی و تنظیم و حتی در بخش ترانه، خودم فعال هستم چون بیشتر حجم کار را خودم انجام می دهم پس کار خیلی سخت می شود. حالا باز شانسی که آوردم این است که با دوستانم یک استودیو به نام استودیو «آریو» زده ایم که میکس و مستر کارها را با دوستان در این استودیو انجام می دهیم. اگر این دوستان هم در تیم آلبوم من نبودند، خودم باید کارهای آلبوم را انجام می دادم که واقعا کارم سخت می شد. اگر بتوانم خودم را در قرنطینه ببرم فکر می کنم سریع بتوانم جمعش کنم.

من فکر می کنم آلبوم ات که بیاید داستان کنسرت های تو خیلی همه گیر تر شود.

ان شا ءالله. فکر می کنم آلبوم من آلبومی باشد که خوب جواب بدهد.

چون جامعه امروز ما این گونه فضاها را می طلبد چنین نظری داری؟

در آلبومم چند کار با فضای آرام تر هم گذاشته ام که یک کم در تنهایی های مردم هم باشم ولی آن آثار هم باز به مدل خودم است و نه به گونه ای که خیلی مرسوم است.

در کل آدم بی حاشیه ای هستی.

من قبل از آنکه خواننده شوم، موزیسین هستم. زمانی هم که موزیسین و نوازنده بودم با خیلی از دوستان کار کردم ولی حالا که خواننده شده ام شاید من را به چشم رقیب ببینند ولی موضوع این است که قبل از همه اینها من با همه آنها کار کرده ام و رفاقت داشته ام. به خاطر همین این داستان ها برایم اهمیت زیادی ندارد. شاید حالا مثلا با سیروان رابطه کاری نداریم ولی ما هشت سال با همدیگر دوست و رفیق بوده ایم و در موقعیت کنونی به مرحله ای رسیدیم که ترجیح دادیم این رفاقت نباشد. یعنی نه رفاقت باشد و نه همکاری؛ البته همکاری کاری که اصلا با هم نداشتیم و ترجیح دادم این اتفاق بیفتد ولی رفاقتم با بقیه همچنان هست. کلا اهل باند و باندبازی نیستم به خاطر همین شاید کسی من را زیاد نبیند و به ندرت پیش می آید با دوستانم با هم باشیم.

در مورد «های لایت»هایی که در سال گذشته در جامعه موسیقی اتفاق افتاد وبیشتر از بقیه اتفاقات دیده شد. مثلا از آلبوم هایی که منتشر شدند کدام یک بیشتر مدنظرت بود و تحت تاثیرشان بودی و دوست شان داشتی؟ یا خبرهای مبنی بر لغو کنسرت ها در شهرستان ها که اخبار تلخی بودند؛ اینها شاید گزینه هایت باشند.

من خیلی حافظه خوبی ندارم ولی موضوع این است که علاوه بر اتفاقاتی مثل فوت مرتضی و نیما وارسته که خیلی ناگوار و ناراحت کننده بود، چیزی که برایم خیلی ناراحت کننده شد لغو شدن کنسرت محسن شریفیان در بوشهر بود. از این اتفاق واقعا تعجب کردم. من حتی می خواستم خودم برای این کنسرت بلیت بگیرم و خیلی ناراحت بودم از اینکه نتوانستم بروم ولی بعد از آن گفتم خوب شد ما نرفتیم وگرنه ما هم یک چیزی می گفتیم و بعدها داستانی می شد. این اتفاق از آن لحاظ برایم عجیب بود که به هر حال هر کسی مهم ترین و بهترین اجرایش به زادگاهش برمی گردد. مخصوصا یکی مثل محسن شریفیان و گروه بی نظیرش که همیشه گفته ام افتخار موزیک ایران هستند. آنها موزیک محلی کار می کنند و در بیشتر فستیوال های جهانی حضور دارند. آن موضوع اتفاق ناراحت کننده ای در سال ۹۳ برای من بود.

امید حاجیلی و مهران مدیری در دورهمی

وی صحبت های خود را با اشاره به حضورش در دانشگاه به عنوان «استاد» ادامه داد و گفت:هر انسانی چند وجه متفاوت دارد. من وقتی ساز در دست دارم و اجرا می کنم، بازیگوشم؛ اما سر تمام کلاس هایم جدی هستم و بچه ها از من حساب می برند .

حاجیلی در خصوص چرایی انتخاب لقب «حاجیلیتو» اظهار داشت:«حاجیلیتو» اصطلاحی برگرفته از آمریکای جنوبی و به معنی «حاجیلی کوچک» است. چون خودم به شخصه علاقه بسیاری به موسیقی آمریکای جنوبی دارم، «حاجیلیتو» بودن را انتخاب کردم .

وی در ادامه درباره همکاری خود با ناصرعبدالهی گفت:من در طول سال های فعالیت هنری ام، با خواننده و آهنگسازهای بسیاری همکاری داشته ام. همیشه در کنسرت هایم یکی از آهنگ های قدیمی ناصر عبداللهی را به یاد بندرعباس و جنوب می خوانم. تمام آن چهارسالی که در گروه موسیقی ناصر عبداللهی بودم، از بهترین سالهای زندگی ام بود .

حاجیلی درباره چگونگی آغاز به کار خود در عرصه خوانندگی اظهار داشت:من به طور رسمی خودم را آهنگساز می دانم. زمانی خودم به صورت ماکت به روی آهنگ ها خواندم و وارد حرفه خوانندگی شدم .

وی پس از اجرای قطعه ای دیگر در خصوص اوضاع نابسامان موسیقی پاپ در ایران تصریح کرد:متاسفانه آن طور که باید از نظر حرفه ای و با توجه به استانداردهای بین المللی، از موسیقی پاپ حمایت نشده است. تمام تلاش و هدف من عرضه یک موسیقی صحیح به بازار است .
حاجیلی در پایان با ابراز رضایت کامل از زندگی و خوشبختی این روزهایش، ساز ترومپت و مجموعه آلبوم خود را به موزه «دورهمی» اهدا کرد.