بیوگرافی سنا پورسعیدی بازیگر نقش سارا سریال جلال
بیوگرافی سنا پورسعیدی بازیگر نقش سارا سریال جلال
سنا پورسعیدی بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون ایرانی و متولد سال ۱۳۷۴ در شهر تبریز می باشد. مدرک تحصیلی وی لیسانس رشته کارگردانی می باشد.
همزمان با دهه فجر امسال از شبکه یک مجموعه تلویزیونی جلال ، سریالی با مضمون حوادث مربوط به روزهای انقلاب در سالهای منتهی به ۲۹ بهمن ۵۶ در شهر تبریز در حال پخش است که در این سریال کارکتر سارا با هنرمندی سنا پورسعیدی بازیگر تبریزی ایفا شده است. سنا پورسعیدی در سریال جلال نقش بزرگسالی دختر جلال را بازی می کند.
بیوگرافی سنا پورسعیدی
وی سال ۸۸ کار هنری اش را شروع کرده است و در سال ۹۱ سعادت لرزان و مردمان تیره روز به کارگردانی یعقوب صدیق جمال بازی کرده که به جشنواره تئاتر فجر هم رفته است.
چند فیلم کوتاه و سریال “طاهره” و “آجی‌بال” به کارگردانی آقای قربانعلی طاهرفر بازی کرده. در سریال آجی بال که در شبکه سهند پخش شده نقش اول را ایفا کرده است.
این بازیگر با بازی در سریال جلال یک نقطه عطف را برای خود رقم زده است ، زیرا برای اولین بار از آنتن یک شبکه سراسری و در قالب یک سریال هر شبی با مردم ارتباط برقرار می کند.
وی در مورد بازیش در این سریال گفته است :
او که از بازیگران تئاتر آذربایجان شرقی است، درباره نقش خود می گوید: در این سریال نقش سارا، دختر جلال را بازی می کنم. البته نقش بزرگسالی سارا را دارم و از قسمت نهم وارد قصه می شوم. برای این که با قصه ارتباط برقرار کنم اغلب سر صحنه بودم، حتی زمانی که بازیگر دیگری نقش کودکی ام را بازی می کرد، سر صحنه بودم.
وی می افزاید: سارا، دختر درون گرایی است که وقتی دانشگاه می رود با اعلامیه های انقلابی آشنا می شود و از آنجا که مثل پدرش دختر با جراتی هست، پنهانی و به دور از چشم پدر فعالیت انقلابی می کند. برای بازی در این سریال کارگردان راهنمایی زیادی می کرد. همچنین عمار تفتی که نقش پدرم را بازی می کرد، انرژی پدر بودن را به من منتقل می کرد تا نقش را درست اجرا کنم.
همسر سنا پورسعیدی :
در مورد وضعیت تاهل ایشان اطلاعاتی وجود ندارد.
وی در مورد علاقه ش به دوربین و تلویزیون گفته است :
سنا پورسعیدی به عنوان یک بازیگر تئاتری شناخته می شود اما گفته است بازی جلوی دوربین را بیشتر می پسندم . البته اجرای تئاتر به به دلیل زنده بودن ، هیجان مخصوص به خود را دارد و سخت تر می باشد .
هنوز علاقه ای به تدریس ندارم و دغدغه ی اصلیم بازیگری می باشد ، می خواهم پس از اتمام تحصیل رزومه ی خوبی برای خود گردآوری کنم احتمالا پس از تحصیل در آموزشگاه های بازیگری شهر تهران آموزش بازیگری ببینم و کاملا حرفه ای به علاقه ام ادامه دهم .
سریال های تلویزیونی سنا پورسعیدی
- طاهره ( قربانعلی طاهرفر)
- آجی بال ( قربانعلی طاهرفر)
- جلال (سیدجمال سیدحاتمی)
فیلم ها کوتاه سنا پورسعیدی
- لیلی (مرضیه محمدزاده)
تئاتر های سنا پورسعیدی
- نگاه ما می کنند ( رامین ریاضی)
- هیپوفیز( بابک نهرین)
- کلفت ها ( علی فتوحی)
- رستگاری (وحید بهبدی)
- دوبارگی (سیامک افسایی)
در ادامه بخش هایی از گفت‌‌وگوی سایت آناج با بهترین بازیگر زن جشنواره فیلم تبریز و جشنواره استانی تئاتر را میتوانید بخوانید :
خودتان را برای مخاطبان‌‌مان معرفی کنید و بفرمایید از چه سالی وارد این عرصه شده‌‌اید؟
ثنا پورسعیدی متولد ۷۴ هستم و از هنرستان به تئاتر آمدم و هم اکنون نیز در در رشته‌ی کارگردانی تحصیل می‌کنم. از سال ۸۸ اولین کار هنری‌‌ام در سال ۹۱ سعادت لرزان و مردمان تیره روز به کارگردانی یعقوب صدیق جمال بود که به جشنواره تئاتر فجر هم رفت. چند فیلم کوتاه و سریال “طاهره” و “آجی‌بال” به کارگردانی آقای قربانعلی طاهرفر بازی کرده‌ام. در سریال آجی‌بال که در ماه‌های آتی از شبکه سهند پخش خواهد شد نقش اول را ایفا می‌کنم و کاراکتر دختر تک فرزند لوسی به‌‌نام نازی را برعهده دارم.
کار در صحنه برای شما جذاب‌تر است یا تلویزیون؟
به هر دو حیطه علاقه‌مند هستم اما جنس بازی خودم را در مقابل دوربین بیشتر می‌پسندم. البته تئاتر به خاطر اجرای زنده هیجان مختص به خود را دارد و سخت‌‌تر است.
درآمد کار هنری مخصوصا در تبریز را چطور ارزیابی می‌کنید؟
در اوایل وقتی به تئاتر آمدیم همه دوستانه کار می‌کردیم، یعنی اگر در حد قابل قبولی کار ارائه می‌کردیم با توجه به فروش مبلغی در نظر گرفته می‌شد و گرنه حتی هزینه‌های جاری هم بر عهده خودمان بود. ولی اکنون همه گروه‌های تئاتر تهیه کننده دارند. البته به‌‌‌‌‌طبع در تلویزیون این مسئله وجود ندارد. در طاهره اولین تجربه سریالی من بود که اصلا بابت مالی هیچ صحبتی نکردم. ولی خوب در یکی دو سال اخیر که کمی در کار خود پیشرفت کرده‌ام، وضعیت مالی بد نیست.
به عنوان یک بازیگر چه دغدغه‌هایی دارد؟ چه کمبودها و نقص‌هایی از دید شما در این عرصه وجود دارد؟
دغدغه مهم بازیگران دیده شدن است. به طور مثال در هیپوفیز آخرین بازیگری بودم که به گروه ملحق شدم در گروه ما البته دو بازیگر هم از تهران آمده بودند. پس از تمرین‌های مختلف در بازبینی با ایراداتی که به نظر من منطقی هم نبودند کار کنار گذاشته می‌شود. این انرژی البته با چنین برخوردهایی در وجود ما می‌خشکد.
به نظر می‌رسد باید از نیروهای جوان حمایت ویژه‌ای صورت بگیرد. الان طوری شده است که اگر بازیگر در دانشگاه توانست خود را نشان دهد و بشناساند موفق است وگرنه دیگر مجالی برای عرضه هنر خود ندارد.
در جشنواره فیلم کوتاه فجر استانی که نتایج آن هم اخیرا منتشر شد، من به عنوان بازیگر برتر زن انتخاب شدم. یک کاری که با تیمی کاملا جوان تهیه شده اما به خاطر بسیاری از مسائل جانبی انرژی زیادی از گروه گرفت. مثلا رفت و آمد مکرر به اداره ارشاد و پخش فیلم در خارج از زمان تعیین شده بدون اینکه تبلیغاتی داشته باشد همگی منجر سردی اعضا نسبت به حضور در این جشنواره‌ها می‌شود.
سال گذشته هم در جشنواره‌ی استانی تئاتر فجر جایزه یک بازیگری زن به خاطر بازی در تئاتر “دوبارگی” به کارگردانی سیامک افسایی را گرفتم به جای اینکه حمایت شوم خیلی‌ها سعی کردند زیر پای من را خالی کنند و می‌گفتند پارتی بازی کرده و من را برگزیده‌اند. این باعث می‌شود آدم از فضای تئاتر زده شود. حداقل در تلویزیون و سینما این فضا وجود ندارد.
چه عواملی باعث شده بازیگران ما کمتر در سریال‌های ملی حضور یابند؟
استعداد ما در آذربایجان بسیار زیاد است. وقتی می‌شنویم دوستان ما پیشرفت می‌کنند و در کارهای کارگردانان مطرح کشوری دیده می‌شوند به خود می‌بالیم. آقای افشار اخیرا به تبریز آمدند تا سریالی کار کنند اما آنچه ما را ناراحت می‌کرد این بود که انتخاب افراد که توسط یک مُعرف تبریزی بود صرفا از روی آشنایی انجام می‌شد و حتی برخی نفرات به کار دعوت شده بودند که سر رشته‌ی زیادی از بازیگری نداشتند. من این را متوجه شده‌ام که تبریزی‌ها پیشرفت همدیگر را کمتر می‌خواهند.
بازیگران خوب خانم از تبریز رفته‌اند و این خوب ما را بسیار ناراحت می‌کند. البته به خاطر عدم حمایت و سنگ اندازی‌هایی که می‌شود طبیعی است تهران را به تبریز ترجیح دهند.
استقبال مردم آذربایجان را نسبت به تئاتر چطور می‌بینید؟
در این اواخر تماشاگر تئاتر خیلی خوب شده است و مردم به این هنر روی خوش نشان داده‌اند. البته هنوز به آن حد ایده‌آل نرسیده است. تئاتری‌ها عموما در اجراهای یکدیگر حاضر می‌شوند. ولی البته در کل به کار برمی‌گردد. مثلا کارهای هنری‌تر کمتر اقبال عمومی دارند ولی کمدی و طنز مخاطب بیشتری را به خود جذب می‌کند.
مردم تبریز بیشتر از کارهای هنری به کارهای طنز علاقه دارند. ولی در تهران اینچنین نیست. کارهای هنری جایگاه خود را بین مردم یافته‌اند و انقدر اجرای هنری زیاد است که از بین آنها مردم انتخاب می‌کنند کدام را ببینند.
خیلی ماهی دختر😘😘😘😘