از کجا بفهمیم adhd داریم؟

Adhd  چیست و چه علائمی دارد و برای درمان آن باید به چه دکتری مراجعه کنیم؟ در این مقاله قصد داریم به پاسخ این سوال ها بپردازیم چنانچه احساس می کنید به adhd مبتلا هستید و یا از علاقمندان به کسب اطلاعات بیشتر در این زمینه هستید در ادامه با ما همراه باشید.

 

اختلال نقص توجه و بیش فعالی یا همان adhd چیست؟

ADHD یکی از شایع‌ترین اختلالات عصبی رشدی دوران کودکی است. معمولاً برای اولین بار در دوران کودکی تشخیص داده می‌شود و اغلب تا بزرگسالی ادامه می‌یابد. کودکان مبتلا به ADHD ممکن است در توجه و کنترل رفتارهای تکانشی مشکل داشته باشند (ممکن است بدون فکر کردن به نتیجه عمل کنند) یا بیش از حد فعال باشند.

اختلال نقص توجه یا بیش فعالی (ADHD) یکی از شایع‌ترین اختلالات روانی است که کودکان را تحت تاثیر قرار می‌دهد. علائم ADHD عبارتند از: بی توجهی (ناتوانی در حفظ تمرکز)، بیش فعالی (حرکت بیش از حد که با محیط مناسب نیست) و تکانشگری (اعمال عجولانه که در لحظه بدون فکر اتفاق می‌افتد). ADHD یک اختلال مزمن و ناتوان کننده در نظر گرفته و شناخته شده است که فرد را در بسیاری از جنبه‌های زندگی از جمله دستاوردهای تحصیلی و حرفه‌ای، روابط بین فردی و عملکرد روزانه تحت تاثیر قرار می‌دهد. ADHD در صورت عدم درمان مناسب می‌تواند منجر به عزت نفس و عملکرد اجتماعی ضعیف در کودکان شود .

بزرگسالان مبتلا به ADHD نیز ممکن است حساسیت نسبت به انتقاد از خود را تجربه کنند که احتمالاً ناشی از سطوح بالاتر انتقاد در طول زندگی است. توجه داشته باشید، ارائه و ارزیابی ADHD توسط متخصص adhd در بزرگسالان متفاوت است.

تخمین زده می شود که ۸.۴٪ از کودکان و ۲.۵٪ از بزرگسالان ADHD دارند. ADHD اغلب برای اولین بار در کودکان مدرسه‌ای شناسایی می‌شود که منجر به اختلال در کلاس درس یا مشکلات در انجام تکالیف مدرسه شود. با توجه به تفاوت در نحوه بروز علائم، این بیماری در پسران بیشتر از دختران تشخیص داده می‌شود. با این حال، این بدان معنا نیست که پسران بیشتر به ADHD مبتلا هستند. پسران تمایل به بیش فعالی و سایر علائم بیرونی دارند در حالی که دختران تمایل به عدم تحرک دارند.

adhd چه علائمی دارد؟

طبیعی است که کودکان در یک زمان یا زمان دیگری در تمرکز و رفتار مشکل داشته باشند. با این حال، کودکان مبتلا به ADHD فقط از این رفتارها رشد نمی‌کنند. علائم ادامه می‌یابد، می‌تواند شدید باشد و در ارتباطات درون مدرسه، ارتباط با اعضای خانه یا با دوستان مشکل ایجاد کند.

کودک مبتلا به ADHD ممکن است:

–         زیاد رویاپردازی کنید؛

–         چیزهای زیادی را فراموش کند یا از دست بدهد؛

–         دست و پا زدن یا بی قراری کند؛

–         زیاد حرف بزند؛

–         اشتباهاتی را با بی‌دقتی انجام دهد یا ریسک‌های غیر ضروری را انجام دهد؛

–         نتواند به راحتی در نوبت قرار گیرد؛

–         در کنار آمدن با دیگران مشکل داشته باشد.

دریافت نوبت از بهترین دکتر های adhd

https://doctoreto.com/doctors/service/adhd/city/tehran

انواع  ADHD

بسته به اینکه کدام نوع علائم در فرد قوی‌تر است، سه نشانه اختلال بیش فعالی بروز می‌کند:

–         بی توجهی: سازماندهی یا تکمیل یک کار، توجه به جزئیات یا پیروی از دستورالعمل‌ها یا مکالمات برای فرد سخت است. فرد به راحتی حواسش پرت می‌شود یا جزئیات کارهای روزمره را فراموش می‌کند.

–         ارائه عمدتاً بیش فعال- تکانشی: فرد بی قراری زیادی دارد و با بی قراری صحبت می‌کند. نشستن طولانی مدت برای او کاری سخت است (مثلاً برای صرف غذا یا در حین انجام تکالیف). کودکان با سن کمتر نیز ممکن است به طور مداوم بدوند، بپرند یا بالا بروند.

در این مورد فرد احساس بی قراری می کند. شخصی که تکانشی است ممکن است حرف های دیگران را زیاد قطع کند، چیزهایی را از مردم بگیرد یا در زمان های نامناسب صحبت کند. برای فرد سخت است که منتظر نوبت خود بماند یا به دستورات گوش دهد. فردی که تکانشگر است ممکن است بیش از دیگران دچار تصادفات و جراحات شود.

–         ارائه ترکیبی: علائم دو نوع فوق به یک اندازه در فرد وجود دارد. از آنجا که علائم ممکن است در طول زمان تغییر کنند، ممکن است تظاهر نیز در طول زمان تغییر کند.

علل ابتلا به بیماری بیش فعالی چیست؟

دانشمندان در تلاش برای یافتن راه‌های بهتری برای مدیریت و کاهش خطر ابتلای فرد به بیش فعالی، علل و عوامل خطر را مطالعه می‌کنند. علت و عوامل خطر بیش فعالی ناشناخته است، اما تحقیقات کنونی نشان می‌دهد که ژنتیک نقش مهمی در ابتلا به این بیماری ایفا می‌کند. مطالعات اخیر دکتر ای دی اچ دی عوامل ژنتیکی را با ADHD مرتبط می کند.

علاوه بر ژنتیک، دانشمندان در حال بررسی سایر علل احتمالی و عوامل خطر از جمله:

–         آسیب مغزی؛

–         قرار گرفتن در معرض خطرات محیطی (مانند سرب) در دوران بارداری یا در سنین پایین؛

–         مصرف الکل و تنباکو در دوران بارداری؛

–         زایمان زودرس؛

–         و وزن کم هنگام تولد

هستند.

تحقیقات از دیدگاه های رایج مبنی بر اینکه ADHD ناشی از خوردن قند زیاد، تماشای بیش از حد تلویزیون یا عوامل اجتماعی و محیطی مانند فقر یا هرج و مرج خانوادگی است مورد تایید نیستند. البته، بسیاری از چیزها، از جمله این موارد، ممکن است علائم را به خصوص در افراد خاص بدتر کند. اما شواهد به اندازه کافی قوی نیستند که به این نتیجه برسیم که موارد نام برده شده دلایل اصلی ابتلا به ADHD هستند.

ADHD در بزرگسالان

بیش فعالی می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. برخی از بزرگسالان به بیش فعالی مبتلا هستند اما هرگز این بیماری در آن‌ها تشخیص داده نشده است. این علائم می‌تواند باعث ایجاد مشکل در محل کار، خانه یا روابط این افراد شود. علائم بیش فعالی در بزرگسالان ممکن است در سنین بالاتر متفاوت به نظر برسد؛ به عنوان مثال، بیش فعالی ممکن است با بی قراری شدید ظاهر شود.

دقت داشته باشید که هنگامی که نیازهای بزرگسالی افزایش می‌یابد، علائم می توانند شدیدتر نیز بشوند.

راه جلوگیری از ابتلا به بیش فعالی

علاوه بر رفتاردرمانی و دارو درمانی، داشتن یک سبک زندگی سالم می تواند مقابله با علائم ADHD را برای شما آسان‌تر کند. در اینجا چند رفتار سالم وجود دارد که ممکن است به جلوگیری از ابتلا به بیش فعالی کمک کند:

۱)    ایجاد عادات غذایی سالم مانند خوردن مقدار زیادی میوه، سبزیجات و غلات کامل و انتخاب منابع پروتئین بدون چربی؛

۲)    شرکت در فعالیت بدنی روزانه براساس سن؛

۳)    محدود کردن مدت زمان استفاده روزانه از تلویزیون، رایانه، تلفن و سایر لوازم الکترونیکی؛

۴)    رعایت میزان خواب توصیه شده در هر شب براساس سن.

راه درمان بیش فعالی چیست؟

درمان ADHD معمولاً شامل ترکیبی از روش‌های درمانی و مداخله دارویی است. در کودکان پیش دبستانی و کوچکتر، رویکرد توصیه شده شامل راهبردهای رفتاری در قالب آموزش مدیریت والدین و مداخله در مدرسه است. درمان تعامل والد-کودک (PCIT) یک روش درمانی مبتنی بر شواهد برای کمک به کودکان خردسال مبتلا به بیش فعالی و اختلال نافرمانی مقابله‌ای است.

براساس دستورالعمل های فعلی، محرک‌های روانی (آمفتامین‌ها و متیل فنیدات) درمان‌های دارویی خط اول برای مدیریت بیش فعالی هستند. در بیماران پیش دبستانی مبتلا به ADHD، آمفتامین‌ها تنها داروی مورد تایید FDA هستند. اگرچه دستورالعمل‌ها نشان می‌دهد که در صورت ناکافی بودن مداخلات رفتاری، متیل فنیدات به جای آمفتامین‌ها ممکن است مفید باشد. آگونیست‌های آلفا (کلونیدین و گوانفاسین) و مهارکننده انتخابی بازجذب نوراپی نفرین، اتوموکستین، دیگر گزینه‌های مورد تایید FDA که توسط دکتر adhd و برای درمان بیش فعالی تجویز می‌شوند هستند. داروهای جدیدتر مورد تایید FDA برای درمان این بیماری نیز وجود دارند؛ از جمله Jornay (متیل فنیدات طولانی رهش) که در شب مصرف می‌شود و اثر دارو از صبح روز بعد شروع می‌شود.

همچنین Xelstrym (دکستروآمفتامین) که یک پچ آمفتامین است و نیز Qelbree (ویلوکسازین). غیر محرک، آدانزیا (متیل فنیدات هیدروکلراید)، دیاناول (سوسپانسیون خوراکی با رهش طولانی آمفتامین)، Mydayis (محصول آمفتامین نمک های مخلوط)، و کوتمپلا (قرص متیل فنیدات طولانی رهش خوراکی تجزیه کننده) نیز جز دیگر داروهای موثر در درمان این بیماری هستند.

بسیاری از افراد بسته به اثربخشی درمان و میزان تحمل دارو، می‌توانند گزینه‌های دارویی مختلف را به طور متناوب تغییر دهند. هدف از درمان بهبود علائم برای بازگرداندن عملکرد فرد در خانه، مدرسه و اجتماع است.

برای درمان و کنترل adhd باید به چه دکتری مراجعه کنیم؟

معمولاً، علائم بیش فعالی را چندین متخصص مختلف مورد ارزیابی قرار می‌دهند. متخصص adhd، روانشناس ای دی اچ دی، روانشناسان بالینی و مشاورین مدرسه، مددکاران بالینی، متخصصین گفتاردرمانی، متخصصین یادگیری و مربیان. هر کدام از این افراد می‌توانند نقش مهمی در این ارزیابی داشته باشند./۱۸۷۸۸۸