چطور زخم بستر را به طور کامل درمان کنیم؟ روش های جدید ۲۰۲۲

زخم بستر

زخم بستربه دلیل فشار وارده به بافت نرم و در نتیجه انسداد کامل یا جزئی جریان خون به بافت نرم ایجاد می شود. زخم های بستر یا فشاری معمولاً در افرادی ایجاد می شود که حرکت نمی کنند، مانند افرادی که روی تخت زمان طولانی ثابت هستند یا به طور مداوم از ویلچر استفاده می کنند. به طور گسترده اعتقاد بر این است که عوامل دیگری می توانند بر تحمل پوست در برابر فشار و شکست پوست تأثیر بگذارند و در نتیجه خطر ایجاد زخم بستر را افزایش دهند. این عوامل عبارتند از:

سوء تغذیه، کمبود پروتئین و کالری، میکروکلیم (ترک پوست ناشی از تعریق یا بی اختیاری)، بیماری هایی که جریان خون را در پوست کاهش می دهند ، یا بیماری هایی که باعث کاهش حس در پوست می شوند؛ مانند فلج یا.

بهبود زخم فشاری ممکن است با افزایش سن، شرایط پزشکی (مانند شرایط دیابت که منجر به زخم های دیابتی خصوصا زخم پای دیابتی می شود یا عفونت)، سیگار کشیدن یا داروهایی مانند داروهای ضد التهابی کند شود.

علت ایجاد زخم بستر

فشار خارجی وارد شده بر روی ناحیه ای از بدن، به ویژه بر روی برجستگی های استخوانی، می تواند منجر به انسداد مویرگ های خونی شود که باعث محرومیت بافت ها از اکسیژن و مواد مغذی می شود و باعث هیپوکسی و بدنبال آن ایسکمی می شود. فرایند تشکیل زخم بستر به صورت کمبود میزان اکسیژن موجود در سلول ها، التهاب و در نهایت نکروز و تشکیل زخم صورت می‎گیرد. زخم های ناشی از فشار خارجی روی استخوان خارجی و دنبالچه و به دنبال آن تروکانتر و استخوان پاشنه ایجاد می شود.

اصطکاک مستقیماً به پوست و زیر آن آسیب می رساند این زمانی اتفاق می افتد که دو سطح روی یکدیگر ساییده شوند. مثلا پوست روی آرنج ممکن است به دلیل اصطکاک آسیب ببیند. هنگامی که بیماران در حالی که در رختخواب به بالا حرکت می کنند یا روی برانکارد منتقل می شوند روی ملحفه های تخت کشیده می شوند یا پشت آنها می لغزند، خصوصا در افرادی که برای مدتی یکجا ساکن بوده اند، پوست نازک شده و زخم ایجاد می‎شود.

زخم های عمیق تر، جدا شدن پوست از بافت های زیرین است. هنگامی که بیمار تا حدی روی تخت می‌نشیند، ممکن است پوست او به ملحفه بچسبد و در صورتی که بافت‌های زیرین با بدن به سمت پایین تخت حرکت کنند، مستعد جدایی و زخم های عمیق می‌شوند. این ممکن است در مورد بیماری که هنگام نشستن روی صندلی به پایین سر می خورد نیز امکان پذیر باشد.

رطوبت نیز یک عامل رایج زخم بستر است. عرق، ادرارو یا مدفوع می تواند آسیب ناشی از فشار، اصطکاک و باز شدن پوست را تشدید کند. این می تواند به خیساندن پوست اطراف زخم کمک کند بنابراین به طور بالقوه اثرات مضر زخم های فشاری و زخم بستر را گسترش می دهد.

پیشگیری از زخم بستر

اگر چه در صورت تشخیص زودهنگام، اغلب قابل پیشگیری و درمان است، اما پیشگیری از زخم فشاری در افراد بدحال، سالمندان ضعیف و افراد دارای اختلال حرکتی مانند استفاده کنندگان از ویلچر (به ویژه در مواردی که آسیب نخاعی درگیر است) می تواند بسیار دشوار باشد. پیشگیری اولیه کاهش فشار وارده به فرد با چرخاندن منظم فرد است. مزیت چرخش برای جلوگیری از زخم های بیشتر ثابت و ثبت شده است.برای جلوگیری از عفونت در زخم های بستر، جلوگیری از قرار گرفتن در معرض ادرار و مدفوع بسیار مهم است.

بررسی مدل های مختلف زخم بستر، درجه بندی آن

دسته بندی های زخم بستـر با توجه مدل قابل مشاهده با چشم:

درجه۱: پوست دست نخورده با قرمزی غیر قابل سفید شدن یک ناحیه موضعی معمولاً روی یک برآمدگی استخوانی باشد. پوست تیره رنگ ممکن است سفیدی قابل مشاهده نداشته باشد. رنگ آن ممکن است با محیط اطراف محل زخم متفاوت باشد. این ناحیه از نظر ویژگی هایی مانند ضخامت و دما در مقایسه با بافت مجاور متفاوت است. تشخیص مرحله ۱ ممکن است در افرادی با رنگ پوست تیره دشوار باشد.

درجه ۲: از دست دادن ضخامت جزئی پوست که به صورت یک زخم باز کم عمق با بستر زخم قرمز، بدون عفونت و نکروز ظاهر می شود. همچنین ممکن است به صورت یک تاول پر از التهاب بزرگ یا تاول پاره شده ظاهر شود. به صورت یک زخم کم عمق براق یا خشک بدون لکه یا کبودی ظاهر می شود. در این مرحله نباید برای جلوگیری پارگی پوست، سوختگی نواری، درماتیت پرینه، خیساندن یا خراشیدگی استفاده شود.

درجه ۳: از دست دادن بافت ضخیم به صورت کامل. چربی زیر جلدی زخم ممکن است قابل مشاهده باشد اما استخوان، تاندون یا ماهیچه در معرض دید قرار نگیرند. اسلاف ممکن است وجود داشته باشد اما نمی‌تواند عمق از دست رفتن بافت را پنهان کند. حتی ممکن است شامل تخریب و عمقی شدن زخم باشد. عمق زخم فشاری مرحله ۳ بسته به محل آناتومیکی متفاوت است. مثلا کنار بینی، گوش، اکسیپوت و مالئول بافت زیر جلدی (چربی) ندارند و زخم مرحله ۳ می تواند بسیار کم عمق باشد. در مقابل، مناطقی خصوصا چاقی قابل توجه می توانند زخم های فشاری مرحله ۳ بسیار عمیق ایجاد کنند. در این درجه استخوان یا تاندون قابل مشاهده یا مستقیماً قابل لمس نیست.

درجه ۴: از دست دادن بافت ضخیم کامل با استخوان، تاندون یا عضله در معرض دید. اسلاف یا اسکار ممکن است در برخی از قسمت های بستر زخم وجود داشته باشد. اغلب شامل تخریب و عمقی شدن می شود. عمق زخم فشاری مرحله ۴ بسته به محل آناتومیکی متفاوت است. زخم مرحله ۴ می تواند به عضلات ویا ساختارهای حمایت کننده (مانند فاسیا، تاندون یا کپسول مفصلی) گسترش یابد و احتمال بروز استئومیلیت را ایجاد کند. استخوان یا تاندون در معرض دید یا مستقیماً قابل لمس است. همچنین قابل ذکر است که زخم های فشاری با غضروف آشکار نیز به عنوان درجه ۴ زخم بستر طبقه بندی می شوند.

غیر قابل درجه‌بندی :از دست دادن بافت با ضخامت کامل که در آن عمق واقعی زخم به طور کامل توسط بافت نکروز بستر زخم پوشیده می شود. تا زمانی که نکروز کافی برای آشکار کردن پایه زخم برداشته نشود، نمی توان عمق واقعی و در نتیجه درجه واقعی را تعیین کرد.

درمان زخم بستر

درمان زخم بستـر

یک ناحیه موضعی ارغوانی یا قهوه ای رنگ از پوست دست نخورده (اتفاقی برای آن قسمت نیافتاده باشد و تغییر ظاهری اتفاقی باشد) تغییر رنگ داده یا تاول پر از خون به دلیل آسیب بافت نرم زیرین در اثر فشار یا برش به وجود آمده است. قبل از این ناحیه ممکن است بافتی دردناک، سفت، نرم، باتلاقی، گرمتر یا سردتر در مقایسه با بافت مجاور ایجاد شود. تشخیص آسیب بافت عمیق ممکن است در افرادی با رنگ پوست تیره دشوار باشد. تکامل ممکن است شامل یک تاول نازک روی بستر زخم تیره باشد. زخم ممکن است بیشتر تکامل یابد و توسط نکروز پوشیده شود. بهبود زخم بستر ممکن است سریع باشد و لایه‌های بیشتری از بافت را حتی با درمان بهینه در معرض دید قرار دهد.