بیوگرافی تینا آخوندتبار بازیگر از سینما تا بوکس و همسرش + عکس های جنجالی جدید

سال	نام فیلم	سمت	کارگردان
۱۳۸۸	طلاق به سبک ایرانی	بازیگر	فرید کلهر
۱۳۸۹	هر چی خدا بخواد	بازیگر	نوید میهن‌دوست
۱۳۸۹	آزادراه (فیلم)	بازیگر	عباس رافعی
۱۳۹۰	خودزنی (فیلم)	بازیگر	احمد کاوری
۱۳۹۱	رسوایی (فیلم)	بازیگر	مسعود ده‌نمکی
۱۳۹۱	متل قو (فیلم)	بازیگر	مسعود نوابی
۱۳۹۳	باج	بازیگر	بهمن گودرزی

سال	نام فیلم	سمت	کارگردان
۱۳۹۱	دختران حوا (مجموعه تلویزیونی)	بازیگر	حسین سهیلی‌زاده
۱۳۹۱	دیوار (مجموعه تلویزیونی)	بازیگر	سیروس مقدم

تینا آخوند تبار که در یک سال گذشته در هیچ سریال و فیلم سینمایی ایفای نقش نکرده این روزها در رینگ مسابقات بوکس بانوان مبارزه می کند.

مصاحبه خواندنی جدید تینا آخوندتبار

بازیگری شغل من است

خب این برای خیلی ها سوال است که من ورزشکار هستم یا بازیگر، باید بگویم هر جفتش. بازیگری که شغل من است اما ورزش حالم را خوب می کند. ورزش می کنم تا با اعتماد به نفس بیشتری جلوی دوربین بروم. تا شخصیت یک قهرمان در فیلم را به خوبی بازی کنم. من تمام تلاشم این است؛استفاده از ورزش برای اینکه در سینما حرفی برای گفتن داشته باشم.

خداحافظی تینا آخوندتبار از سینما

من هنوز هم در سینما هستم و فعالیت می کنم. از نظر من سینما یک رسانه است. رسانه ای که می شود در آن استعداد، حرف، شخصیت و چیزی که در زندگی شخصی یاد گرفتی را به خیلی‌ها یاد بدهی. تجربه شخصی می‌تواند یک تلنگر مهم باشد که چیزی را به دیگری یاد بدهد.

عاشق بوکس هستم

بوکس آرامم می کند. عاشقش هستم در این ورزش خودم را تخلیه می کنم. نمی دانم چرا اینجا همه فکر می کنند که بوکس یک ورزش مردانه است اما من بوکس را دوست داریم. بیایید دیگر این ورزش را جنسیتی نکنیم. من اینجا هستم و شاید به خاطر من یک دختر نوجوان به بوکس بیاید، رشد کند و در سال های بعد برای ایران افتخار بیاورد.

مگر سینما فقط آدم خوشگل می خواهد؟

می پرسید که اگر اتفاقی برایم در بوکس بیفتد باید قید سینما را بزنم؟ نه! چرا این حرف ها را می زنید؟ مگر سینما فقط آدم‌های خوشگل با چهره زیبا نیاز دارد؟ سینمای ما الان به یک آدم قوی نیاز دارد تا یک بازیگر خوش‌ چهره. چهره در سینما لازم است ولی کافی نیست. برای بازیگری، من چهره داشتم ولی اگر این به تنهایی کافی بود، به همان کفایت می‌کردم. قیافه برای من کافی نبود.

تینا آخوندتبار: بچه اسلامشهرم، نه بچه پولدار!

بچه پولدار نیستم. خانواده من هنوز هم در اسلامشهر زندگی می کنند.خودم هم خوانده ام که این چیزها را نوشته اند.پدرم در اسلامشهر فرش فروشی داشت و همان جا هم مانده است اما این را هم بگویم که از لحاظ اقتصادی در وضعیت بدی قرار نداریم.بچه پولدار نیستم اما همیشه زندگی خوبی داشته ایم.

هر چه در سینما پول در آوردم خرج شد!

من پول ۱۰ سال کار در سینما را خرج کردم و تمام شد. برایم مهم نیست که چه پول زیادی از دست دادم. من با شروع بوکس، هیچ امکاناتی نداشتم. با استاد اولم، در پارک تمرین می‌کردم اما مجبور شدم باشگاهی برای تمرین مهیا کنم که هزینه داشت.در بوکس اصلاً لابی نداشتم، خانه و ماشینم را فروختم و رفتم یک کشور دیگر تمرین کردم و با چیزی که خودم داشتم دنبال هدفم رفتم. از آدم‌های ارتباط‌دار و لابی هم هیچ‌گاه استفاده نکردم. در سینما هم همین‌طور.

پیشنهاد بی شرمانه همه جا هست!

لابی هم در بوکس هست هم در سینما. مگر می‌شود نباشد؟ مافیا از قدرتش استفاده می‌کند اما من تا حالا با این افراد کار نکردم که پایم را روی کسی بگذارم و بالا بروم. هرچه دارم را خودم ساختم.می‌گویند در حوزه سینما، پیشنهاد بی‌شرمانه و… مرسوم است. من می خواهم بگویمهمه جا هست. مثلاً در حوزه هواپیمایی نیست؟ همه می‌گویند میهماندارها این کار و آن کار را می‌کنند. پرستارها را می‌گویند با دکترها رابطه دارند. بستگی به خودت دارد که بخواهی چه آدمی را زندگی کنی. آدمی که حاضر است برای رسیدن به هدف هر کاری کند، سرانجام به هدفش نمی‌رسد. وقتی یاد بگیری در وجودت چیز دیگری هم هست که بیشتر از جسمت ارزش دارد، تن به هر کاری نمی‌دهی. مگر اینکه خودت دوست داشته باشی.

آرزوی تینا آخوندتبار

هدف من رسیدن به کمربند جهانی در بوکس است البته به شرطی که همین‌طور که الان انگیزه دارم، کارم را ادامه بدهم. من خودم را ۳۴ ساله نمی‌بینم. برخلاف نظر خیلی‌ها، بوکس اصلاً ورزش بدنی نیست. بیش از ۵۰ درصدش ذهنی است و شاید ۴۰ درصد آن به بدن و استقامت ربط دارد. در واقع یک جورهایی مثل شطرنج است. به همین دلیل از بوکس خوشم آمده که به من قدرت استراتژی می‌دهد.

دوست دارم بوکس زنان را راه اندازی کنم

من دوست دارم بوکس زنان را راه‌اندازی کنم. یعنی تا الان کسی جلویم را نگرفته.برای من کمربند قهرمانی که برایش تمرین می‌کنم، از طلای المپیک ارزشمندتر است. اما المپیک هم برایم ارزش دارد، شاید اگر تجربه رقابت در المپیک را داشتم، تجربه‌ام مثل حریف قبلی‌ام بیشتر بود. اما اینکه بگویم ای‌کاش به المپیک می‌رفتم را هرگز نگفتم. اولین مسابقه‌ای که دادم، مسابقات بوکس حرفه‌ای بود. لذت را آنجا تجربه کردم. برای همین کمربند برایم با ارزش‌تر است اما اگر مبارزه در المپیک هم‌ بشود که چه بهتر.

MMA را دوست ندارم؛ دعوای خیابانی است

من MMA را دوست ندارم، چون سلاح بیشتری ‌داری و این مسابقات شبیه دعوای خیابانی است. اما بوکس یک مسابقه است و فایت نیست. یک بازی است. من از این ‌بازی فکری خوشم‌ آمده و از لحاظ بدنی، خودم را به سطح تاپ دنیا می‌رسانم. اما این مسابقه‌ای که بین دو آدم در دو جهان مختلف که هر کسی از خودش یک قهرمان ساخته را دوست دارم تا دعوا کردن.